Obowiązki alimentacyjne po rozwodzie

Gdy pomiędzy dwojgiem ludzi pada wyraz: „rozwód”, każda ze stron powinna poznać się z paragrafami regulującymi prawo alimentacyjne. Ustawa kodeks rodzinny i opiekuńczy z dnia 25 lutego 1964 roku z późniejszymi zmianami podkreśla kompetencje i powinności po ustaniu małżeństwa. Warunkiem oznajmienia rozwodu jest rozpad pożycia małżeńskiego oraz ułożony pozew rozwodowy przez jednego z małżonków.

W wyroku potwierdzającym ustanie małżeństwa, sąd ma prawo (jeszcze więcej) do przyznania opieki nad dzieckiem konkretnemu rodzicowi, ustalenia widzenia się z dzieckiem oraz w jakiej wysokości każdy z małżonków będzie uczestniczył w opłatach utrzymania małoletniego. Decyzję sąd orzeka zgodnie z dobrem dziecka bądź rodzeństwa. Sąd może także orzec rozwód – łącze – ze ustaleniem osoby ponoszącej winę rozkładu pożycia. Rozwiedziony, który nie został ogłoszony winnym rozkładu pożycia i którego sytuacja materialna po rozwodzie uległa nadszarpnięciu, może żądać od sądu orzeczenia o wypłacaniu alimentów (wysokość alimentów zależna jest od wydatków rozwiedzionego i możliwości zarobkowych oraz zawodowych pozwanego).

Podział majątku po ustaniu małżeństwa może zostać ogłoszony również przez sąd na życzenie jednego z małżonków, pod warunkiem, iż uskutecznienie tego podziału nie będzie skutkować nadmierną zwłoką w całym postępowaniu. Natomiast obowiązek alimentacyjny powinien zaistnieć po zakończeniu małżeństwa, w relacji do rodzica, któremu stała opieka nad dzieckiem została orzeczona. Obowiązek alimentacyjny obejmuje opłaty na rzecz utrzymania i wychowania dziecka. Alimenty na dzieci zasądzone są w zależności od okazji zarobkowych i zawodowych konkretnego rodzica.

Dożywotnim obowiązkiem alimentacyjnym są świadczenia na rzecz dziecka niepełnosprawnego, które ma trudności w samo utrzymaniu się z powodu kłopotów zdrowotnych. Rodzic może wycofać się jednak od przelewania alimentów, gdy pokaże przed sądem, iż świadczenia na rzecz dziecka wiążą się z istotnym uszczerbkiem na zdrowiu bądź dziecko nie stara się usamodzielnić mimo posiadanych przez nie możliwości. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się normę, iż rodzice powinni brać udział w kosztach utrzymania i wychowania dzieci po równo, chyba że w przypadku, gdy jedna ze stron nie ma ku temu nakładów pieniężnych czy też jest niepełnosprawna.